1- Övgüye ve teşekküre layık yegâne varlık. Bir nimetin ve güzelliğin kaynağı ve sahibi olan gücü, övgü ve yüceltme sözleriyle anmaktır. Bu anlamıyla “hamd”, verilen bir nimetten yararlanma veya yapılan bir yardımla feraha çıkma karşılığı olmaktan çok, o nimeti veren Yaratıcı’nın sonsuz güç ve kuvvetine duyulan hayranlık sebebiyle dile getirilen bir övgüdür. Hamid: Övgüye ve teşekküre layık yegâne varlık. 2- İnançsız, îmân etmeyen. Gerçeğin üzerini örten, gerçeği kabul etmeyen, gerçeğe karşı nankörlük eden. Allah’ı ve vahyi reddeden. Fıtrî yeteneğini köreltip örten. Küfr, Îmân’ın emin olmanın, güvenmenin, onaylamanın karşıtıdır. Kur’an, ektiği tohumun üzerini toprakla örttüğü için çiftçiye de kâfir demektedir (57:20). 3- İlâh, (Çoğulu Âlihe) hizmet edilen, tapınılan, kulluk edinilen, koruyucu, gönülden bağlanıp sığınılan, yüceliği karşısında hayrete düşülen, duyularla idrak edilemeyen, gibi anlamları olan bir kavramdır. Hakk veya Bâtıl olsun tapılmaya lâyık görülüp ibadet edilen her varlığa ilâh adı verildiği ve âlihe şeklinde çoğulu bulunduğu dikkate alınınca, ilâhın tanrı anlamına geldiği, Allah’ın ise bir ve kendisinden başka “gerçek ilâh” olmayanın adı olduğu, diğer bir ifade ile Allah’a özgü bir isim olduğu ortaya çıkar. Kur’an’a baktığımız zaman ilâh kelimesinin kök harflerinden hiç fiil gelmediği görülür. El-İlâh şeklinde bir kullanımı da yoktur. Bu nokta da sadece Allah kelimesinin El-İlâhı yansıttığı görülmektedir. Dolayısı ile Allah ve Tanrı kelimeleri birbirinin anlam eşiti değildir. İlâhlar denebilir ama Allahlar denemez. Bu da birbirlerinin eşiti olmadıklarını gösterir. Onun için Allah’a tanrı denmesi doğru değildir. “Allah ancak bir tek ilâhtır” (4:171).