1- İslâm dininin “atalar” ve “rivayetler” dinine dönüştürülmesi, büyük oranda “Allah’a ve Resûl’üne itaat” etmeyi buyuran âyetlerdeki “Resûl’e itaat etmeye”, “Peygambere, yani sünnete ve hadise itaat etmek” anlamı verilerek yapılmıştır. Bu anlam kesinlikle büyük bir yanılgıdır. Kur’an’da peygamber kelimesi geçmez. Peygamber, Farsça bir kelimedir. Kur’an’da Resûl ve Nebi kelimeleri ayrı ayrı geçmektedir. Kur’an’da Nebi’ye itaat etmeyi buyuran âyet yoktur. Yalnızca Resûl’e itaat etmek vardır. Çünkü Resûl’e itaat etmeyle kast edilen şey, Resûlün bize ilettiği âyetlere itaat etmektir. Dolayısı ile Resûl’e itaat etmek demek, aslında Allah’a itaat etmek demektir. Resûl’e tabi olmak demek, Allah’a yani vahye tabi olmak demektir. “Kur’an, Allah’ın kelamı, Resûl’ün beyanıdır/sözüdür.” Diğer bir ifade ile Resûl’ün sözleri “âyettir”, Nebi’nin sözleri ise “şahsidir” ve Nebi’nin şahsına aittir. Resûl’ün söyledikleri ise şahsına ait olmayıp Allah’a aittir. (69:40) Resûl, hatasızdır. Nebi’nin yanıldığı olmuştur. Resûl ilâhi koruma altındadır. Resûl’e itiraz etmek, Allah’a itiraz etmektir. Ama Nebi’ye itiraz edilebilir, nitekim sahabe zaman zaman bunu yapmıştır. Allah’a itaatin emredildiği âyetlerde, bir terkip olarak Resûl’e de itaat emredilmektedir. Aslında bu itaat, Resûl’ün şahsına değil, onun vahiy olan sözlerine itaat etmektir ve bu Allah’a itaat etmek anlamına gelmektedir. Yani “Allah ve Resûl’ü” terkibi, iki ayrı şey değil, yalnızca Allah’ı kast eden bir terkiptir. Bu terkipte yer alan “ve” edatı, “atf-ı beyan” olarak kendinden önceki kelimeyi kendinden sonraki kelime ile açıklama görevi yapmaktadır. Bu kurala göre Allah ve Resûl’üne itaat etmek demek, anlam olarak yalnızca “Allah’a, vahye itaat etmek” demektir. 2- İtaatsizlik ederek yaptıklarınızın boşa gitmesine neden olmayın.